Eerste week oncologie

Namasté,

Deze week was mijn eerste week op de oncologie afdeling. Ik zou hier op maandag geïntroduceerd worden door de 'baas' van de buitenlandse studenten, we hadden om half 10/10 uur afgesproken op zijn kantoortje. Ik zat hier dan ook netjes om half 10 op hem te wachten. Helaas doen ze in Nepal niet aan op tijd komen en was hij er zelf pas rond 11 uur. Na heel wat verontschuldigingen heeft hij me even later naar de oncologie afdeling gebracht. Ik werd hier verwelkomd door de hoofdzuster, die een heel verhaal begon te vertellen. Ik begreep er niet veel van, maar met vrolijk ja knikken kom je hier een heel eind. 

Ik heb wel weer even moeten wennen aan deze afdeling, vooral omdat de kinderen die hier liggen echt ziek zijn. Op de afdeling is plek voor 26 kindjes in de leeftijd van een paar maanden tot 14 jaar, vele van hen liggen al weken/maanden achter elkaar in het ziekenhuis. De meesten van hen hebben leukemie, echter zijn er ook een aantal kinderen met oogkanker of een andere vorm kanker. Sommige van hen hebben flinke verminkingen aan hun lichaam, dit komt vaak doordat ze in de bergen wonen en eerst geld moeten sparen voordat ze naar de dokter kunnen gaan. De kinderen liggen mijn zijn allen in een grote zaal waardoor ze bijna geen privacy hebben, of zeg maar gerust geen privacy. Sommige van hen zijn doodziek en liggen de hele dag in bed, andere rennen vrolijk door de zaal. 

Op de afdeling is een hokje die men de procedure room noemt. In dit hokje vinden de 'enge' dingen plaats, dit wil zeggen dat hier de ruggenmergpuncties gebeuren. Aan het begin van de week heb ik er zelf ook 2 mogen zien, hierna ben ik beide keren wel even naar buiten moeten lopen. De kinderen schreeuwen het uit van de pijn, de verdoving die ze krijgen is nog niet ingewerkt wanneer de artsen al aan het klusje beginnen. Daarnaast weten de kinderen dat het niet goed is als ze naar dat hokje moeten, dat betekent dus dat ze al overstuur zijn voordat ze binnen zijn. Vaak moeten ze dan nog heel lang wachten omdat de Nepalese artsen heel vaak maar de helft van de materialen klaar hebben liggen en ze dus nog een paar keer naar buiten moeten rennen om alle spullen bij elkaar te gaan zoeken. Ik heb moeite ermee om dit te zien en de eerste keer heb ik zelf moeite moeten doen om niet ook in huilen uit te barsten. De kinderen worden bijna niet getroost en vaak slaat de moeder ze zelfs zodat ze stil worden. De dokters beginnen vaak te lachen wanneer ze naast het kind staan, dit doen ze trouwens ook bij de doktersronde. Het troosten van kinderen en ouders kennen ze hier niet echt, slecht nieuws wordt ook gewoon aan het bed verteld. 

Op de afdeling doe ik zelf bijna niks qua verpleegkundige handelingen, ik klets vooral vrolijk met de andere studenten en speel met de kinderen. Ik merk dat de kinderen dit ontzettend leuk vinden en hier iets vrolijker van worden. Dit zie ik op deze afdeling dan ook als mijn belangrijkste taak, de kinderen laten lachen en ze even kind laten zijn. 

Morgen gaan we hier in Kathmandu koningsdag vieren, ik merk dat ik deze afleiding na deze week wel even nodig heb. Ook vind ik deze afleiding 's middags in huis, we praten veel over wat we op stage allemaal meemaken en het is erg fijn om mijn verhaal kwijt te kunnen. Natuurlijk wordt er ook veel gelachen in huis en spelen we veel spelletjes. 

Komende week sta ik nog een weekje op de oncologie, hierna is het alweer tijd voor een nieuwe afdeling. Doordat ik iedere 2 weken wissel van afdeling en doordat het zo goed klikt met de andere studenten hier in huis merk ik dat de tijd snel omgaat, volgende week ben ik alweer 1 maand in Nepal. 

Tot volgende week!