Bungeejumpen!

Hee, 

afgelopen week was alweer mijn laatste week op de oncologie afdeling. Het was weer een heftige maar leuke week waarbij ik veel contact heb gehad met de Nepalese studenten, deze studenten vertelde me veel over de kindjes die op de afdeling lagen. 

Zo lag er een jongentje bij wie er palliatieve zorg werd ingezet, hij heeft een vorm van leukemie en er zit ook een tumor bij zijn mond sinds dat hij 3 is. Hierdoor spuugt hij veel bloed en heeft hij veel pijn. Je ziet aan de blik in zijn ogen dat hij er vrede mee heeft om dood te gaan, ook al is dit jongentje pas 5 jaar. De meeste tijd zit hij dan ook te huilen in zijn bed. Zijn ouders zorgen niet meer voor hem sinds ze weten dat hij ziek is, dat doen zijn opa en oma nu. Deze doen alles voor hem en zitten de hele dag bij en op zijn bed. Ik heb aan het begin van de week gevraagd waarom hij in het ziekenhuis lag en niet thuis in zijn eigen omgeving mocht sterven. Hier heb ik niet echt een antwoord op gekregen, maar donderdag was hij toch opeens ontslagen. De artsen vonden ook dat hij thuis mocht sterven, hopelijk wordt hem het meeste leed bespaard. 

De rest van de tijd heb ik weer veel met de kindjes gespeeld en meegekeken met de verpleegkundige. Vanaf volgende week ga ik weer naar een nieuwe afdeling, de brandwondenafdeling of de medium neonatale intensive care. Hier kijk ik nu al naar uit, vooral omdat ik van andere studenten hoor dat dit ontzettend leuke afdelingen zijn. 

Woensdag was het tijd om mijn visum te gaan verlengen, de eerste 30 dagen zitten erop. Nog 60 te gaan! Natuurlijk gebeurde het verlengen ook op de Nepali stijl en duurde het wel wat lang. Je werd van het ene loketje naar het andere gestuurd en ook lag nog een paar keer het systeem eruit. Maar het is gelukt, ik mag tot 13 juni in Nepal blijven! 

Gisteren ben ik samen met Ellen gaan bungeejumpen in the last resort. Thuis was alleen papa hiervan op de hoogte :). 

De rit ernaar toe was een rit van 4 uur, maar wel met heel mooi uitzicht en door een aantal dorpjes heen. In deze dorpjes zie je meer het echte Nepalese leven dan hier in de stad. De plek waar we gingen springen was heel erg mooi en heerlijk rustig. De brug daarentegen was toch wel erg hoog en ik heb even moeten slikken toen we erover heen liepen, hier zou ik toch echt vanaf gaan springen. 

Na een uitgebreide uitleg en weegmoment werden we verdeeld in 2 groepen, wij zaten in de 2e groep en moesten dus nog even wachten. Hierdoor konden we alvast even kijken hoe het precies ging. Hierna waren wij aan de beurt, na heel lang wachten op de brug was ik uiteindelijk als laatste aan de beurt. Het springen was heel erg vet, maar wel een keer nooit meer. Het is leuk om een keer te doen en mee te maken, maar ik zal het niet snel nog een keer doen. 

Hierna was het tijd voor de terugreis, deze heeft in totaal 6 uur geduurd. Dit kwam doordat er onderweg in een dorpje brand was in een huis/hutje. Het hele dorp stond op de straat en was aan het blussen met emmertjes water, dit was wel heftig om te zien. Hierna konden we gelukkig doorrijden, maar was het toch nog een lange rit. 

Dit weekend ga ik rustig bijkomen van het bungeejumpen en lunchen met Rianne en Ellen. Ik voel me ook niet helemaal lekker en ben goed verkouden geworden, dus even lekker rustig aan doen. 

Namaste!